آموزش کامپیوتر
مقالات تخصوصی علوم رایانهآموزش کامپیوتر
مقالات تخصوصی علوم رایانهSurveying open-source AJAX toolkits
Surveying open-source AJAX toolkits
Packages from Dojo, Zimbra, Yahoo, Microsoft, Google, and OpenRico/Prototype showcase the variety of libraries available to AJAX developers
By Peter Wayner
July 31, 2006
If you want to add AJAX to the magic collection of buzzwords supported by your Web site (and who can resist the siren call of the latest buzzword?), then you have two major options: purchase a proprietary package or experiment with open source libraries.
InfoWorld has covered a number of excellent proprietary AJAX toolkits in the past, and now we’re turning our attention to some of their open source rivals. Are they worth exploring for enterprise use?
[Watch AJAX screencasts: Dojo, Google, Microsoft Atlas, Rico, Yahoo, Zimbra]
The open source toolkits I examined span a wide range of what might be covered by the term AJAX, an acronym for Asynchronous JavaScript and XML that began appearing little more than a year ago. The idea of using JavaScript with or without XML to add intelligence and interactivity to a Web page dates from the earliest days of the Web, and AJAX is now one of the best ways to distribute client applications with a minimal amount of fuss. (See more on the intricacies of AJAX.)
If you’re interested in whether these open source packages compete with the best commercial tools, the simple answer is: not in general but sometimes in specific details.
The best-known proprietary packages, such as Backbase, JackBe, and Tibco's General Interface, all offer complete development environments with full toolkits, sophisticated event models, and debuggers. With them, you can write applications that run in the limited environment of a Web browser but offer almost all of the features of native code. (See more on proprietary AJAX tools we've reviewed.) None of the open source packages I looked at come close to the range, depth, and support of these commercial packages.
But that doesn’t mean that there isn’t plenty that’s worthwhile in these open-source AJAX projects — there’s an explosion of interest in the area right now.
Selecting the six
Passing over dozens of excellent packages and thousands of perfectly adequate solutions, I selected high-profile toolkits supported by the most stable organizations: Dojo, Google Web Toolkit, Microsoft Atlas, Open Rico and Prototype, Yahoo AJAX Library, and Zimbra’s Kabuki AJAX Toolkit. Microsoft’s Atlas may not be open source — the license includes terms that would rankle a devotee — but the code you create with the system is yours to license as you like, and you’ll be able to create Atlas apps with few practical restrictions.
The six packages I examined all offer a number of extremely useful user interface widgets and background tools for simplifying the process of building an AJAX application. They will be most interesting to developers with running applications who only want to add a new part or update a page. If you want to add an animated panel or a live table, for example, you can usually cut and paste them into place; the examples are generally good enough to help you accomplish the basic routines.
Still, there’s often a need to fidget and fuss with the code if you want to do things that are even slightly different from the established framework. It’s a feeling that will be familiar to most programmers who have used open source: The code is often quite nice, but the developers seem more interested in getting it out the door than re-engineering it until it’s even easier to use.
For instance, with some of these tools it took me just a few minutes to add a table of data 
that could be sorted on the client — if I imitated the example code as closely as humanly possible. But if I tried to improvise or do something differently, the code would break, and the documentation was often quite unhelpful.
This rough surface means that any development team should think about its environment before putting open source AJAX tools into action. If you have seasoned programmers and the ability and time to use the freedom and flexibility provided by the source code, these toolkits are great deals. If you’re a newer programmer or someone without the time to wade into a project, you should think twice about the costs and consider the more professional packages.
Dojo
If there is one open source AJAX project that is leading the pack these days, it might be Dojo. It’s not necessarily better in any particular way than the others, but it is both broad and deep with a big selection of very customizable widgets. These traits may explain why both IBM and Sun have recently signed on to support the Dojo Foundation and its work.
The project Web site and the code have the flavor of an exceptionally fertile open source project run by a neutral team of enthusiastic developers. The management is clearly aiming to encourage a wide range of contributions — as long as they fit Dojo’s basic philosophy demanding simplicity and clarity.
Dojo has an excellent editing package, a wide selection of animating boxes, some drag-and-drop tools, and much more. A tool for providing maps from Google and Yahoo just appeared in the latest 0.3.1 version.
I feel, however, that Dojo suffers a bit from the kitchen-sink-like quality of popular open source projects. Some parts of the library are well-documented and illustrated by a set of good demo pages. Other parts have little documentation, leaving developers on their own — the manual as well as the book describing the project have large holes typical of volunteer-built documentation.
Adding a bit of the Dojo toolkit to your Web application is pretty easy. The source code is modular, so your application only needs to load the necessary pieces using Dojo’s loading mechanism. In many cases, all you need to add is an extra attribute, dojoType, to your working HTML, and the code will do the work when it loads the page.
Dojo continues to improve as it attracts more developers with more ideas and code from other projects. The leaders are doing a good job of keeping these contributions in order, and there’s every reason to expect more sophistication in the future.
Zimbra Kabuki AJAX Toolkit
When Zimbra appeared as a complete solution for offering e-mail and calendar management to an office, many were impressed by the package’s sophisticated use of AJAX at all levels. Every widget was designed to have a real live feel.
Although the entire suite of tools is available under a community source license, Zimbra chose to spin off its Ajax toolkit in a separate package called Kabuki that’s licensed under either Apache or Mozilla. The toolkit includes some of the practical tools and widgets but not all of the pieces found in the larger package.
That doesn’t mean Zimbra’s toolkit comes up short, though: Kabuki has an excellent editor, a nice tree package, and a layout mechanism that can be used to build sophisticated user interfaces.
Zimbra’s system doesn’t have the same polish or sophisticated animations as Dojo or Yahoo’s AJAX package. The widgets are quite functional, but they’re also fairly basic; there’s no sign of the sophisticated eye candy some people expect to see when they start using JavaScript to drive the UI.
You can fix some of this with the right style sheets and some good design, but it’s going to take some extra programming effort. If you’re willing to take that on, the Zimbra AJAX mechanism is still filled with largely practical tools.
Google Web Toolkit
The oddest toolkit in the batch may be Google's. Whereas the others are written in JavaScript and meant to be integrated into your own JavaScript code, Google’s Web Toolkit is written in Java itself and translated into JavaScript. When you write your code, you write Java and watch it get translated into JavaScript.
This isn’t as magical as it sounds because JavaScript is pretty close to a superset of Java, at least in a cosmetic sense. It’s not complicated to strip away some typing information from the Java code and end up with something that resembles JavaScript.
The translation is, however, a fascinating solution and one that Java programmers will both like and worry about. I found myself fretting over questions about when JavaScript will behave a bit differently than Java — something that I don’t do very often.
The breadth of the toolkit is solid. Google has built in many of the standard widgets but hasn’t included some of the flashier mechanisms for animation.
I found Google’s system surprisingly easy to use — it ended up being close to working with a fancy version of the AWT (Abstract Window Toolkit) or a simpler version of Swing. The package is designed to build a full application that runs inside the browser, not just add a bit of zip to your flat pages.
Open Rico and Prototype
One of the more prominent, pure open source AJAX projects is made up of a loosely knit coalition of projects including Open Rico and Prototype. Whereas Dojo is a single big, unified project, these two and a few other smaller projects are all technically independent.
It’s anyone’s guess whether this loose bond is better or worse politically, but the results are just as impressive as those of the other libraries.
Rico and Prototype share more of an emphasis on animated effects and less on some of the pragmatic tools. For example, there’s no tree and no emphasis on collecting data from a form, but the animated effects and the larger tools — like a set of accordion panels — are all there.
The Prototype library is a set of basic, low-level tools aimed at programmers. It has clean, simple functions, all given single-letter names to speed downloading. It’s more of a shorthand for the common functions, and one you might want to adopt for your own code regardless of whether you use the larger mechanisms because it’s a disciplined approach to writing smoother, simpler code.
Rico is a collection of some of the popular Ajax widgets and animations built on top of Prototype. You don’t need to use Rico with Prototype, but it does make building AJAX apps simpler if you want the effects they offer.
I especially liked Rico’s LiveGrid, a set of routines that enhance an HTML table by fetching data in the background as you scroll through the rows. It simplifies displaying a large volume of data in a small set of rows without forcing the user to load page after page. I often think of Rico as a smaller, simpler version of Dojo that does a few things better than Dojo, such as enabling drag-and-drop support.
Microsoft Atlas
The software world is often divided into two groups: Microsoft and everyone else. This is almost accurate when it comes to JavaScript and AJAX. Microsoft helped legitimize the space by creating some highly sophisticated AJAX features, and it continues to innovate with Atlas.
The Microsoft Atlas library may be free, but getting the package is not simple for people who aren’t using Microsoft’s Visual Studio. Microsoft is much happier if you download hundreds of megabytes of development tools before installing the Atlas JavaScript libraries that handle the bulk of the work. You can’t really get at the .js libraries without jumping through the hoops — I got nowhere with my Mac.
The libraries themselves are a bit less demanding. They offer good cross-browser support for Firefox and Safari users, something that may surprise Microsoft haters. But there are limits to even this commitment: I saw the phrase “Due to a known issue with Atlas on Safari” several times in the documentation, and there were similar notes for Firefox users.
These notes, however, concerned relatively minor details such as whether a popup box vanished when someone clicked outside it. The very fact that the notes are there is more of a testament to Microsoft’s commitment than an indication of its failures.
Atlas’ collection of widgets is a bit sparse, at least compared with the other offerings; there are no big editors and only a few animation tools. Much of the work is instead devoted to integrating the AJAX with the server, in this case the .Net Web services. The documentation and the examples in these cases are excellent.
The code is clearly meant more as an extension of the .Net platform, not a tool for doing slick things on the client. If you’re heavily invested in .Net and you want to leverage the system’s Web service infrastructure, Atlas is a good way to add some life to your Web pages by consuming services there.
Yahoo AJAX Library
Yahoo’s AJAX library is not only a solid collection of functions but also a good illustration of how to publish open source software. The code for adding a core group of widgets to your Web application comes in a zip file, and Yahoo offers a wide variety of examples and design suggestions. Many of the routines come with six to 10 different examples, all with sample code and demonstration pages.
This approach is markedly different from the other packages because Yahoo is just as intent on pushing a clear design philosophy as it is on delivering a piece of code. This tactic is more important than it may seem because the general user still needs a great deal of education about how AJAX applications behave. The designers at Yahoo want to push a stable, consistent behavior for the AJAX widgets, and their very complete documentation encourages this.
The collection of features in the Yahoo library is solid but not as large as Dojo’s. It has many of the standard tools, such as an animation library and a tree collection, but there are few of the larger, more substantial tools such as an editor or a live table.
Yahoo does add some nice touches. The animation library, for instance, also interacts with some standard tools, such as a text scroll device that allows you to automate the behavior of some part of the HTML — say, a box filled with text. The Connection manager will automatically assemble all of the data from a form and put it into the right format for a GET or POST application.
Despite the lack of an editor, these interactions give Yahoo’s library a smoother feel, compared with the rough-and-tumble state of Open Rico or Zimbra. Whenever you dive into the code with Yahoo’s toolkit, you usually come away feeling that the company has spent a bit more time optimizing the functions and adding some real depth to the libraries.
Opening up the future
As these open source AJAX packages evolve, I think we’ll see more of a difference between the ones that are directly tied to one corporation and the ones that remain outside the control of one particular company.
I expect that Google, Microsoft, and Yahoo will continue to exert tighter control and editorial guidance over their AJAX projects, compared with the neutral packages. This control will help people who like a bit more polish and better documentation, because I expect that the vendors will include the efforts of regular staffers.
Such generosity always comes with a price, although it may be small. Yahoo’s JavaScript libraries, for instance, will always be there to support Yahoo’s mapping business. Dojo’s libraries, on the other hand, can work with either Google Maps or Yahoo Maps.
The neutral packages, meanwhile, are bound to grow more varied as they attract more contributions. Some parts of Dojo are already ports from smaller open source efforts that were rewritten to use the core parts of the Dojo packages. I expect that more people will work to add their few lines of code to these projects, if only because it will make it easier for them to leverage the libraries with their own projects. The neutral packages will likely continue to be the ones that offer the most creative ideas and the cutest widgets at the quickest rates.
This schism, however, is just a prediction. Dojo is now supervised by a foundation with support from major corporations; perhaps it will start focusing its effort and polishing its documentation. And there is no reason why the bigger companies can’t start nurturing and soliciting more contributions to their packages.
Regardless of how they evolve, the best way to use all of these open source packages is to pick and choose the parts you need to assemble the Web application you want. For example, I eliminated Dojo’s editor from one of my projects when its text editor didn’t offer access to the data in the format that made my life easiest — so I switched.
It’s difficult to suggest one particular library as best or to make blanket statements about superiority because so much of the toolkits’ usefulness depends on your programming style and needs. I recommend taking a tour of each and even mixing and matching the libraries. After all, there are few practical reasons why you can’t use code from Atlas and Dojo on the same page.
Print thisآموزش نصب لینوکس بخش 3
آموزش نصب لینوکس بخش 3
انتخاب استراتژی پارتیشن بندی (Partitioning) :
شما سه راه برای انتخاب نوع پارتیشن بندی دیسک سخت خود پیش رو دارید:
-پارتیشن بندی خودکار : برنامه نصب بصورت خودکار عمل پارتیشن بندی را برای شما انجام خواهد داد. با این انتخاب تمام پارتیشن های لینوکس موجود روی دیسک سخت پاک شده و فضای خالی ایجاد شده برای پارتیشن بندی مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
-پارتیشن بندی دستی توسط ابزار Disk Druid : با انتخاب این گزینه ابزار Disk Druid برای انجام عمل پارتیشن بندی اجرا خواهد شد. کار کردن با این ابزار ساده تر از fdisk است.
-پارتیشن بندی دستی توسط ابزار fdisk (مخصوص حرفه ای ها) : با انتخاب این گزینه ابزار fdisk برای پارتیشن بندی دیسک سخت اجرا میشود. این ابزار برای کاربران حرفه ای لینوکس مناسب تر است.
پس از انتخاب گزینه مناسب، جهت ادامه روی کلید Next کلیک کنید.
-انجام پارتیشن بندی : 
اگر پارتیشن بندی خودکار را انتخاب نموده اید، امکان انتخاب گزینه های زیر موجود است:
-پاک کردن تمام پارتیشن های لینوکس موجود (Remove all Linux partitions on this system) : با انتخاب این گزینه پارتیشن های ویندوز و پارتیشن های غیر لینوکسی روی سیستم باقی خواهند ماند.
-پاک کردن تمام پارتیشن های موجود : تمام پارتیشن ها و اطلاعات موجود از میان خواهند رفت.
-حفظ تمام پارتیشن ها و استفاده از فضای خالی موجود (Keep all partitions and use existing free space) : این گزینه به شرطی کار خواهد کرد که شما فضای خالی کافی پارتیشن بندی نشده روی دیسک سخت خود داشته باشید.
در صورتی که شما دارای چند دیسک سخت روی سیستمتان هستید، میتوانید دیسکی را که مایل به نصب لینوکس ردهت روی آن هستید، انتخاب نمایید. گزینهReview را برای بررسی نتیجه پارتیشن بندی خودکار و تغییر آن در صورت لزوم فعال باقی بگذارید.
پس از بررسی پارتیشن بندی انجام شده، شما میتوانید پارتیشنهایی را که انتخاب میکنید، تغییر دهید. پارتیشن بندی خودکار حداقل یک پارتیشن ریشه (/) که تمام برنامه ها را در برخواهد گرفت و یک پارتیشن swap ایجاد خواهد کرد. اندازه پارتیشن swap معمولا دو برابر میزان حافظه فیزیکی دستگاه میباشد. مثلا اگر شما 128 مگابایت RAM دارید، اندازه این پارتیشن 256 مگابایت خواهد بود.
نکته : توصیه میشود یک پارتیشن به نام home/ ایجاد نمایید. با ایجاد این پارتیشن، تمام اطلاعات کاربران روی آن قرار خواهد گرفت و در صورتی که در آینده نیاز به فرمت و نصب مجدد سیستم باشد، اطلاعات کاربران و تنظیمات محیط کاربری آنها باقی خواهند ماند.
جهت ادامه روی کلید Next کلیک کنید.
-انتخاب برنامه بوت کننده (Boot Loader) :
در این مرحله میتوانید یکی از برنامه های GRUB و یا LILO را انتخاب نمایید. در صورتی که برنامه بوت کننده قبلا نصب شده و یا مایلید لینوکس ردهت را از روی دیسکت بوت نمایید، میتوانید از نصب برنامه بوت کننده پرهیز کنید. همچنین میتوانید محل استقرار برنامه بوت کننده را معین کنید :
-بوت رکورد اصلی (Master Boot Record) : نصب برنامه بوت کننده در این مکان توصیه میشود. این کار باعث میشود تا گراب و لیلو فرایند بوت تمام سیستم عامل های نصب شده را بدست گیرند.
-سکتور اول پارتیشن بوت (First Sector of Boot Partition) : در صورتی که برنامه بوت دیگری روی سیستم شما فعال است، میتوانید برنامه نصب را وادار به نصب شدن در سکتور نخست پارتیشن های لینوکس خود نمایید. با این کار برنامه بوت کننده برای بوت لینوکس ردهت به گراب یا لیلو مراجعه خواهد کرد.
نکته : درصورتی که برنامه بوت کننده گراب را انتخاب کردید که پیش گزیده نیز میباشد، میتوانید کلمه عبوری به آن اضافه نمایید. با این کار میتوانید از آسیب رسیدن به سیستم با ارسال گزینه های خطرناک به هسته سیستم عامل بدون درخواست کلمه عبور جلوگیری کنید. برنامه های بوت کننده گراب و لیلو در این فصل شرح داده خواهند شد.
شما میتوانید پارامترهایی را به هسته سیستم عامل اضافه نمایید. (این در صورتی نیاز خواهد بود که سخت افزار شما به طور صحیح شناسایی نشود). برای مثال در صورتی که یک دستگاه CD-Writer نوعIDE دارید و مایلید در حالت شبیه سازی اسکازی کار کند، میتوانید با ارسال پارامترهایی درایو را مجبور به این کار نمایید. شما میتوانید پارتیشن پیش گزیده ای که سیستم از روی آن بوت میشود را انتخاب نمایید. هچنین امکان تغییر برچسب (label) آن نیز وجود دارد.
-پیکربندی شبکه (Configure Networking) :
در این قسمت از شما درخواست میشود تا شبکه خود را پیکربندی نمایید. این تنظیمات فقط برای شبکه محلی میباشد. در صورتی که از شبکه بندی تلفنی (Dialup) استفاده میکنید، میتوانید با کلیک روی Next بسادگی از این مرحله عبور نمایید. هچنین در صورتی که کامپیوتر شما به شبکه متصل نیست، از این مرحله عبور نمایید.
آدرسهای شبکه به دو روش به سیستم شما اختصاص داده میشود : بصورت ثابت (Static) که شما آنرا تایپ میکنید و یا با استفاده از سرویس دهنده DHCP که هنگام بوت آدرس کامپیوتر شما را تعیین میکند. برای کسب اطلاعات سرویس دهنده DHCP و یا آدرس IP اختصاصی و ثابت کامپیوتر خود و سایر اطلاعات مورد نیاز شبکه به مدیر شبکه خود مراجعه نمایید. همچنین میتوانید انتخاب نمایید که شبکه شما در هنگام بوت فعال شود یا نه (اگر از شبکه محلی استفاده میکنید، معمولا مایلید این کار صورت گیرد).
در صورتی که ورود آدرس ثابت را انتخاب نموده اید، باید گزینه manually را فعال نموده و اطلاعات زیر را وارد نمایید:
-آدرس IP : این آدرس از چهار بخش عددی که توسط نقطه از هم جدا شده اند تشکیل شده است. این شماره در حقیقت نشانی کامپیوتر شما در شبکه است. . مثالی از یک آدرس IP خصوصی10.0.0.12است.
-Netmask : برای تعیین اینکه کدام قسمت آدرس IP شماره شبکه و کدام قسمت آن آدرس کامپیوتر میزبان است. یک مثال برای یک شبکه کلاس A شماره 255.0.0.0 است. لینوکس ردهت این شماره را برای شما حدس خواهد زد.
-Network : شماره شبکه را مشخص میکند. برای مثال اگر شما آدرس IP شماره 10.0.0.12 را روی یک شبکه کلاس آ (255.0.0.0) داشته باشید، شماره شبکه 10 خواهد بود (همچنین10.0.0.0).
-Broadcast : یک شماره IP است که برای انتشار اطلاعات روی شبکه بکار میرود. برای یک شبکه کلاس آ با شماره شبکه 10 شماره انتشار 10.255.255.255 خواهد بود.
-Hostname : این نامی است که کامپیوتر شما در یک حوزه (Domain) توسط آن شناخته میشود. برای مثال اگر کامپیوتر شما memphis نامیده شود و در حوزه truedata.com قرار داشته باشد، نام میزبان (Hostname) کامل شما memphis.truedata.com خواهد بود.
-Gateway : یک آدرس IP که به عنوان دروازه ای به شبکه های خارج از شبکه محلی شما عمل میکند. معمولا یک میزبان یا مسیریاب (Router) میباشد که بسته ها را بین شبکه محلی شما و اینترنت مسیریابی میکند.
-Primary DNS : آدرسIP کامپیوتری است که عمل ترجمه نام های کامپیوتر به آدرسهای IP را انجام میدهد. این کامپیوتر سرویس دهنده DNS نام دارد. شما ممکن است دارای سرویس دهنده های دوم و سوم DNS باشید که در صورت موجود نبودن هریک دیگری عهده دار کار ترجمه باشد.
-انتخاب پیکربندی دیوار آتش (Firewall)
در این مرحله از نصب باید دیوار آتش سیستم خود را پیکربندی نمایید. استفاده از یک دیوار آتش برای حفظ امنیت کامپیوترتان الزامی و بسیار مهم است. در صورتی که شما به اینترنت و یا یک شبکه عمومی دیگر متصل میشوید، دیوار آتش میتواند راههای نفوذ به سیستم لینوکس شما را محدود نماید. برای پیکر بندی دیوار آتش، انتخابهای زیر را در اختیار دارید:
-امنیت بالا (High) : این گزینه را در صورتی انتخاب کنید که از سیستم لینوکس خود برای اتصال به اینترنت برای مرور وب و... استفاده میکنید. در صورتی که میخواهید از سیستمتان به عنوان سرویس دهنده در شبکه استفاده نمایید از این گزینه استفاده نکنید. با انتخاب این گزینه، تنها برخی اتصالات پذیرفته میشوند. برای اتصال به اینترنت و یک شبکه بندی ساده فقط اتصالات DNS و پاسخ های DHCP پذیرفته میشوند و بقیه اتصالات در دیوار آتش حذف خواهند شد.
-امنیت متوسط (Medium) : این سطح امنیت را در صورتی انتخاب نمایید که مایلید دستیابی به برخی از شماره پورت های TCP/IP را ببندید. (بطور استاندارد شماره پورتهای زیر 1023). این انتخاب دستیابی به پورتهای سرویس دهنده NFS، سرویس گیرنده های راه دور X و سرویس دهنده قلم X را خواهد بست.
-بدون دیوار آتش (No Firewall) : این گزینه را در صورتی انتخاب نمایید که به یک شبکه عمومی متصل نیستید و قصد ندارید در شبکه محلی، هیچ یک از درخواستهای ورودی به سیستمتان را حذف نمایید. البته شما همچنان میتوانید فقط سرویسهایی را راه اندازی نمایید که میخواهید در سطح شبکه ارائه نمایید و سرویس های دیگر را از کار بیاندازید.
در صورتی که مایلید دسترسی به برخی سرویسهای خاص را فراهم نمایید، میتوانید روی دگمه سفارشی کردن (Customize) کلیک کنید و پذیرش درخواستهای ورودی برای سرویسهای DHCP، SSH،Telnet،WWW،Mail وFTP را فراهم نمایید. همچنین میتوانید لیستی از شماره پورتهایی که با کاما از هم جدا شده اند را برای باز کردن دسترسی به آنها، وارد نمایید. (فایل etc/services به شما نشان میدهد که چه سرویسهایی به چه پورتهایی مرتبط هستند).
نکته : با تنظیم قواعد دیوار آتش در این مرحله، این تنظیمات در فایل etc/sysconfig/ipchains نوشته میشوند. این قواعد بوسیله اسکریپت آغازگر ipchains در مسیر etc/init.d/ipchains در هنگام بوت سیستم اعمال میشوند. من توصیه میکنم برای تغییر قواعد دیوار آتش خود این فایل را اصلاح نمایید. این به شما اطمینان میدهد که هر گاه سیستم شما بوت میشود، این قواعد در آن بصورت خودکار اعمال خواهند شد.
-انتخاب زبانهای قابل پشتیبانی (Language Support)
در این مرحله از نصب زبانی که در ابتدای نصب انتخاب کردید، انتخاب شده است. در صورتی که به زبانهای دیگری نیاز دارید، میتوانید با کلیک کردن روی گزینه کنار آنها، آنها را انتخاب کنید.
-انتخاب موقعیت زمانی (Time Zone)
موقعیت زمانی کشور خود را میتوانید از لیست پایین صفحه انتخاب نمایید. همچنین با کلیک کردن روی نقاط موجود روی صفحه میتوانید موقعیت زمانی خود را انتخاب نمایید. از صفحه UTC Offset شما میتوانید موقعیت زمانی خود را به توجه به فاصله زمانی آن از گرینویچ (GMT) تنظیم نمایید.
-تنظیم حسابهای کاربری (User Accounts)
در این مرحله شما باید یک رمز عبور جهت کاربر ریشه (root) تعیین نموده و یک یا چند کاربر عادی نیز به سیستم اضافه نمایید. رمز عبور ریشه امکان کنترل کامل سیستم لینوکس ردهت را به شما میدهد. بدون آن و قبل از اضافه نمودن کاربران دیگر شما هیچ گونه دسترسی به سیستم خودتان ندارید. رمز عبور ریشه را تایپ کنید و در باکس زیرین آن، تکرار آنرا تایپ کنید. دقت داشته باشید کلمه عبور ریشه را بخاطر داشته و آنرا محرمانه نگهدارید!
-فعال سازی احراز هویت (Enable Authentication)
در بیشتر شرایط، شما کلمات عبور سایه (shadow) و MD5 را که بصورت پیش گزیده فعال هستند، انتخاب میکنید. گزینه کلمات عبور سایه از امکان دسترسی به کلمات عبور رمز نگاری شده جلوگیری بعمل میاورد.
نکته : MD5 الگوریتم رمزنگاری کلمات عبور در لینوکس و سیستم های مبتنی بر یونیکس میباشد. این الگوریتم جانشین الگوریتم کریپت (crypt) که در سیستمهای نخستین مبتنی بر یونیکس استفاده میشد، شده است. هنگامی که گزینه MD5 فعال میشود، امکان انتخاب کلمات عبور بلندتر توسط کاربران ایجاد میشود که عمل شکستن آنها دشوارتر است.
در صورتی که شما دارای شبکه محلی با پشتیبانی از انواع مختلف احراز هویت در سطح شبکه (Network-Wide Authentication) هستید، امکان استفاده از قابلیت های زیر را دارا هستید:
-NIS فعال: در صورتی که شبکه شما برای استفاده از سیستم اطلاعات شبکه (Network Information System) پیکربندی شده است، این دگمه را انتخاب نموده و نام حوزه NIS و محل سرویس دهنده را وارد نمایید. بجای انتخاب سرویس دهنده NIS شما میتوانید روی کلید برای پیدا کردن خودکار آن در سطح شبکه کلیک نمایید.
-LDAP فعال: در صورتی که سازمان شما اطلاعات کاربران خود را اخذ کرده است، میتوانید روی دگمه آن برای جستجوی اطلاعات احراز هویت روی یک سرویس دهنده LDAP کلیک نمایید. شما میتوانید نام سرویس دهنده LDAP را برای پیدا کردن اطلاعات مورد نیاز سیستمتان وارد کنید.
-Kerberos 5 فعال: با کلیک کردن روی این دگمه، سرویس های احراز هویت در سطح شبکه ارائه شده توسط کربروس فعال میشوند. پس از فعال سازی کربروس، میتوانید اطلاعات مورد نیاز درباره یک رئالم (Realm) کربروس(گروهی از سرویس دهنده ها و سرویس گیرنده های کربروس)،KDC (یک کامپیوتر که بلیطهای کربروس را صادر میکند) و سرویس دهنده مدیریت (Admin Server) را وارد نمایید. این کامپیوتر دیمن kadmind را اجرا میکند.
-SMB : روی این گزینه کلیک کنید تا از سرویس دهنده Samba برای اشتراک فایل و چاپگر با سیستم های ویندوز استفاده نمایید. در صورتی که از احراز هویت SMB استفاده نمایید، میتوانید نام سرویس دهنده Samba موجود در شبکه محلی و نام گروه کاری که مایلید کامپیوترتان به آن تعلق داشته باشد را وارد نمایید.
-انتخاب بسته ها (Select Packages)
در این مرحله خلاصه ای از بسته های نرم افزاری که نصب خواهند شد به شما نشان داده میشود. این نرم افزارها با توجه به نوع نصبی که شما انتخاب نموده اید، تفاوت دارند. میتوانید لیست پیش گزیده را قبول کرده و یا روی گزینه Customize کلیک کنید تا لیست کامل نرم افزارها به شما نشان داده شود. در صورتی که نیاز به نصب نرم افزارهای خاصی دارید که در هیچیک از حالتها نصب نمی شوند، این گزینه را انتخاب نمایید.
نکته : در صورتی که فضای کافی دیسک سخت در اختیار دارید و میخواهید تمام ابزارها و نقاط لینوکس را امتحان کنید، با انتخاب نصب بصورت سفارشی (Customize) و انتخاب گزینه همه چیز (Everything) را در پایین صفحه انتخاب نمایید. در صورتی که مطالب این کتاب را دنبال میکنید نیاز به نصب تمام این نرم افزارها وجود ندارد.
همچنین از انتخاب این گزینه در کامپیوترهای کاری و اصلی خودداری کنید. زیرا برخی از برنامه های سرویس دهنده دارای ضعف های امنیتی هستند و شما بدون اینکه واقعا به آنها نیازی داشته باشید، امنیت سیستم خود را به خطر انداخته اید. نصب تمام اجزا حدود 3 گیگابایت فضا مصرف خواهد کرد.